"Małe życie" Hanya Yanagihara

- To dobra historia - odparł. Nawet uśmiechnął się do mnie szelmowsko. - Opowiem ci ją.
- Proszę - powiedziałem. 
I opowiedział. 

    Książka, którą chcę przedstawić i z której pochodzi powyższy cytat, to "Małe życie". Napisała ją Hanya Yanagihara, amerykańska pisarka i dziennikarka. Według niektórych tę powieść czyta się emocjami, mocno wczuwając się w losy jej bohaterów. Trudno się dziwić tej opinii - w utworze pełno jest szczegółowych, działających na odczucia czytelników opisów, wciągających nas w losy czterech przyjaciół rozpoczynających dorosłe życie w Nowym Jorku. Razem z nimi przebywamy drogę od ich studiów, gdzie każdy ma duże ambicje co do swoich przyszłych losów (według opisu "JB zostanie wybitnym malarzem, Willem - wybitnym aktorem, Malcolm - wybitnym architektem, a Jude - wybitnym prawnikiem), aż po wiele lat później. Stopniowo dochodzimy do wniosku, że to Jude i jego historia, tak starannie przez niego ukrywana, stanowi jądro powieści. Powoli, wraz z upływem kolejnych lat, dowiadujemy się coraz więcej o jego przeszłości, znajdując sens w jego czynach i aktualnych zachowaniach czy nawykach. Mimo tego, że autorka przedstawia nam w równym stopniu dzieje całej czwórki, nasza uwaga i tak skupia się właśnie na nim.
    Podczas lektury faktycznie nie zabraknie emocji - są w niej etapy pełne miłości, nienawiści, zaufania, życiowych zawodów, wzruszeń i, co chyba najważniejsze - wspomnień. To książka, która trafia przez wzrok do serca, momentami ujmując swoją prostotą.

"Cień wiatru" Carlos Ruiz Zafón

Jedna książka może zmienić życie człowieka… 

    Przedstawiam Wam Cień wiatru autorstwa Carlosa Ruiza Zafóna. Ta książka to jedna z części tetralogii o tyle wyjątkowej, że można ją czytać w dowolnej kolejności - składają się na nią jeszcze Więzień nieba, Gra anioła oraz Labirynt duchów, których wydarzenia zataczają koło. Mimo licznych powiązań książki doskonale nadają się również do pojedynczej lektury.
    Powieść opowiada o Cmentarzu Zaginionych Książek, miejscu ukrytym w samym sercu średniowiecznej części Barcelony. Letnim świtem 1945 roku uliczkami starego miasta 10-letni Daniel Sempere podąża za swoim ojcem - księgarzem i antykwariuszem - ku tajemnicy, która nieodwracalnie zawładnie jego życiem. Ojciec bowiem prowadzi syna (i zarazem nas) tam, gdzie znajdują schronienie książki zapomniane i przeklęte. Zgodnie z rodzinną tradycją chłopiec wybiera jedną spośród setek tysięcy książek, by ocalić ją od zapomnienia. Jego wybór trafia na Cień wiatru nieznanego nikomu Juliana Caraxa. Po latach Daniel próbuje odnaleźć inne książki tego autora, lecz okazuje się, że niemal wszystkie zostały spalone, a komuś bardzo zależy na zniszczeniu ostatniego egzemplarza. Jako czytelnicy możemy tu samodzielnie dociekać, co jest rozwiązaniem kolejnych zagadkowych zdarzeń czy kto jest sprawcą danego czynu - wyjaśnienia zaś pojawiają się w niespodziewanych momentach, czasem nawet kilka słów wplecionych w daną scenę może rozjaśnić nasz pogląd na szereg innych wydarzeń. Razem z młodym Sempere i pozostałymi bohaterami poznajemy bieg pozornie niepowiązanych ze sobą sytuacji, składających się na historię chłopca i tajemniczego pisarza. W miarę czytania kolejnych tomów kurtyna powoli się przed nami odsłania, ukazując nowe, nierzadko ponure aspekty przedstawianej historii.
    Tę pozycję można szczególnie polecić ludziom zainteresowanym kryminałami i aurą tajemniczości, znajdzie się również kilka kwestii dla miłośników historii - autor przedstawia nam Barcelonę w trakcie i tuż po zakończeniu drugiej wojny światowej jako tło wydarzeń. Czytelnicy mają okazję na przemyślenia odnośnie życia, podejmowania decyzji i tego, co kieruje człowiekiem w trudnych sytuacjach.

"Zatracenie" Dazai Osamu

“-Najbardziej lubię róże, tyle że one kwitną przez cztery pory roku. Zastanawiam się, czy ludzie, którzy lubią róże, muszą umierać po czterykroć? Raz wiosną, raz latem, raz jesienią i raz zimą.” ~”Zatracenie”, Dazai Osamu

Książka, którą chcę wam przedstawić, nosi tytuł “Zatracenie”. Napisana została przez Dazaia Osamu, jednego z popularniejszych pisarzy z początku dwudziestowiecznej Japonii. Powieść ta ukazała się w roku piątego, tym razem udanego, samobójstwa Dazaia a swoją treścią nawiązuje do życia autora- bo choć historia opowiada o życiu chłopaka imieniem Yozo to wzorowana jest na przeżyciach samego autora.
Yozo to chłopak z arystokrackiej rodziny, który od wczesnych lat swoją niechęć do ludzi maskuje udając błazna i próbując w ten sposób odnaleźć się w świecie. Z kolejnymi latami bohater prowadzi swoje życie w stronę nieuniknionego upadku- od niezobowiązujących zabaw z kobietami (u których miał wyjątkowe powodzenie, choć sam uważał to za przekleństwo), przez alkoholizm i uzależnienie od morfiny po kilkukrotne próby samobójcze. Skutkuje to tym, że sam stwierdza, że “utracił prawo do nazywania się człowiekiem” (stąd angielski tytuł powieści: “No longer Human”).
Dla wszystkich, którzy cenią sobie książki zawierające głębokie przemyślenia (szczególnie te z pesymistyczną wizją życia), będzie to ciekawa pozycja na liście. Spojrzenie na świat protagonisty wiąże się z sytuacją Japonii kiedy to ta stała na drodze do militaryzmu, jednak jego rozważania mogą być aktualne również i dziś, ukazując człowieka walczącego z depresją, traumą, uzależnieniami, brakiem chęci do życia i problemami w zrozumieniu otaczających go ludzi.